Het postmodernisme. Wat een verschrikking. Een stroming van mensen op de linkerzijde die bewust of onbewust naar een gelijkheid streven waarbij niets wordt geschuwd. Inplaats dat er als samenleving gezamenlijk naar boven wordt gekeken – om je daaraan op te trekken – moet juist alles van boven tot aan de minderheden kapot. Een totalitair systeem waar elk onvertogen woord wordt beantwoord met geschreeuw, ‘framing’ en demonisering. Een maatschappij die zichzelf gezond acht en het beste gunt is instaat om in debat te gaan en betogen te voorzien van realistische argumenten. En ‘that ship has sailed’! Alleen de egalitaire uitkomst telt nog. Hoe? Maakt geen fuck uit! Want alles is geoorloofd tegen de ‘patriarchy’ (lees: de blanke – ohnee – witte man).
Dit is gaande in het hele Westen. In elk land op zijn eigen manier, er is een ware identiteitsoorlog aan de gang die met de dag luguberder wordt. Zo is er in Canada diversiteits-religie ontstaan. SJW’ers zijn al enige tijd bezig met het eisen van de erkenning en promotie van diversiteit en het streven naar gelijkheid, waar tegelijkertijd de welgesteldheid van studenten binnen de universiteiten zal moeten worden gewaarborgd door middel van onder andere ‘safe spaces’ en het toelaten van het saboteren van het debat. Áls deze er al is. De gelaten burger zal wellicht zijn schouders wat ophalen en niet gelijk de ernst van de zaak inzien, maar het kwalijke aan deze zaak is de manier waarop deze activisten dit bewerkstelligen. De vrijheid van meningsuiting is in het geding en wordt heel hysterisch stampvoetend omgedoopt tot discriminatie en racisme. Dit gedram heeft al vrij snel zijn vruchten afgeworpen. In Canada is er een wet aangenomen: Bill-C16, die mensen verplicht anderen aan te spreken met hoe zij, hij, zhe, it, they of two spirits dat wil. Voor de duidelijkheid dit zijn alternatieve gender-voornaamwoorden. En dat zijn ze lang nog niet allemaal. Waar in Nederland SJW’ers het voor elkaar hebben gekregen dat de NS geen aankondigen meer doet met “dames en heren de trein van…” en er op openbare plekken toiletaanpassingen zijn gemaakt– willen de gender-activisten in Canada dat elk individu wordt aangesproken met zijn eigen gender-voornaamwoord. Zonder deze erkenning zijn deze individuen gekwetst en springen zij en activisten op de bres om een hele samenleving schreeuwend en stampvoetend erop te wijzen wat voor leed zij hen aandoen. Behalve het onbegrijpelijke praktische aspect van deze taaldwang: hoeveel alternatieve gender-voornaamwoorden zijn er intussen? Maar nog meer prangend: hoeveel worden het wel niet? Is er ook een transitie in de samenleving gaande waar met name de jongeren om het minst of geringste gekwetst zijn en de samenleving blijkbaar nog niet instaat is gebleken om deze sneeuwvlokjes weerbaarder te maken. Er is een slachtoffercultuur ontstaan die zijn weerga niet kent. En om dat te realiseren hebben we het vrije woord nodig in een gezonde omgeving waar er naar elkaars argumenten wordt geluisterd.
Is dat alles in dat immens grote Canada? Nee, zeker niet. The Law Society of Upper Canada – een Orde van Advocaten – verstuurde een email waar de advocaten worden opgeroepen om de nieuwe verplichtingen voor 2017 aan te gaan. Alle advocaten dienen een principeverklaring voor te bereiden en in te dienen met dat zij gelijkheid, diversiteit en inclusiviteit waarderen en promoten. Dit is op zijn minst zeer opmerkelijk te noemen dat tenslotte lieden van de advocatuur dit opgediend krijgen. Waar eerst het individu werd gedwongen om met deze totalitaire zwerm mee te gaan, is het nu de beurt aan de advocaten in Canada. De controleurs van de wet, zodra zij meegaan in deze gedwongen taal dan is de laatste linie van de vrijheid van meningsuiting gebroken en nemen ze iedereen mee in de ineenstortingen van het vrije woord. De uiterlijke en/of gevoelsmatige diversiteit is wel geoorloofd, maar diversiteit in ideeën en opvattingen niet. Mensen moeten ten alle tijden, hoe mooi de specifieke doelstelling ook mag wezen, dit dus kunnen bekritiseren. En zeker advocaten!
Gelukkig zijn er mensen die het gevaar hiervan inzien en dit dapper bekritiseren. Eén daarvan is professor Jordan B Peterson. Een held en al meerdere malen belicht door DVHVW. De academicus zet zijn hakken stoïcijns in het zand en geeft geen millimeter terrein aan deze taaldwang-activisten waaronder een deel van zijn studenten. Over de geëiste ‘safe spaces’ van de studenten zegt de professor: “Ben je op zoek naar een ‘safe space’? Ga naar een psycholoog. Op een universiteit moet je worden uitgedaagd om in de weer te gaan met andere ideeën.” Vandaag de dag heeft Peterson volgers en vijanden. Is de Canadees een eigen YouTube-kanaal begonnen en wordt hij regelmatig uitgenodigd door online media en ook door de main stream media. In het kader van het openstellen van verschillende ideeën en daarover met elkaar in gesprek te gaan dacht de jonge Canadese docente Lindsay Shepherd van de Wilfrid Laurier University er goed aan te doen om een video van 3 minuten aan haar klas te tonen waar Jordan B Peterson in debat gaat met Nicolas Matte. De controversiële Peterson bekritiseert in dit debat, uitgezonden op de Canadese televisie(!), de alternatieve gender-voornaamwoorden. Shepherd snijdt de discussie met een open vizier aan in haar klas. En dan wordt duidelijk hoe ziek deze universiteit is, de jonge docente wordt niet in de klas door één of meerdere leerlingen erop gewezen dat deze gender-discussie als kwetsend wordt ervaren, maar erna. Lindsay Shepherd wordt door de universiteitscommissie op het matje geroepen. Shepherd hoewel enigszins verbaasd voelt nattigheid en neemt de verhoring op. De commissie deelt de jonge docente mee dat er geklaagd is over haar les. Dat zij één of meerdere studenten gekwetst heeft. Shepherd wordt eraan herinnerd dat de nieuwe Canadese wet gender-indentiteit beschermt. Zelfs taal brengt deze mensen in gevaar volgens de commissie. De dappere docente weigert deze ‘framing’ zonder slag of tegenstoot te ondergaan. “Ik laat de studenten zien welke ideeën er leven. (…) Heb ik mensen gekwetst door ze te vertellen dat deze ideeën er zijn? Er bestaan verschillen opvattingen in de wereld, in een universiteit zijn deze allemaal geldig”, verweert Shepherd zich huilend en oprecht verbouwereerd. Later in het gesprek (lees: verhoor) ‘framed’ een verschrikkelijke engerd van de commissie de tegengeluiden van Shepherd als “this is like neutrally playing a speech of Hitler”.
“Je intenties kunnen goed zijn, maar wat telt is het effect wat ze hebben”, is even later te horen op de tape uit de Orwelliaanse hoek van de commissie. Kijk! En daar het bewijs wat zo’n wet doet met het vrije woord: alleen de uitkomst dat telt. Een systeem waar gekwetste sneeuwvlokjes de vrijheid van meningsuiting op een universiteit de nek omdraaien. Een omgeving waar voeding voor weerbaarheid de grond wordt ingestampt. Dit is een voorbeeld uit Canada, maar de ‘identity politics’ kent ook zijn slagvelden in de Verenigde Staten en in Europa. Conclusie: het Westen is doodziek.
Is er dan echt geen hoop meer? Gelukkig wel. Nadat Shepherd het opgenomen gesprek deelde, was de ophef gelukkig groot en kon de universiteit niets anders doen dan excuses aan te bieden.
Luister hier het hele gesprek terug.
